59
دوم: نبوت: يعنى پيامبرى آقاى ما، محمد بن عبدالله(ص) و رسالت او از جانب خداى متعال به سوى مردم، براى تبليغ امور اعتقادى و عملى دين پروردگار.
سوم: معاد و رستاخيز پس از مرگ: يعنى باور به اينكه خداوند انسان‌ها را پس از مرگشان زنده و دربارۀ عقايد و اعمالشان، از آنان بازخواست مى‌كند. سپس در ازاى طاعت و اعمال نيك به آنها پاداش مى‌دهد و در قبال بدى‌ها و معاصى، عذابشان مى‌كند.
دربارۀ وجوب اعتقاد به اين امور سه‌گانه، ادلۀ فراوانى در قرآن و متن روايات بيان شده است كه مؤيد يكديگرند. سيرۀ پيامبر(ص) نيز نشان مى‌دهد كه ايشان مردم را به اقرار به اين سه موضوع فرا خوانده و بر سر آنان با منكران، جهاد كرده است. اعتقاد به توحيد، نبوت و معاد، سبب حفظ خونِ انسان‌ها و تثبيتِ حرمتِ اسلام و مسلمانان و جداكنندۀ مسلمان از نامسلمان است.
طبيعى است كه استدلال كردن به قرآن و سنت و سيرۀ نبوى، بر وجوب اين سه امر، كافى نخواهد بود، مگر اينكه ابتدا وجود خداى متعال و نبوت پيامبر(ص) را ثابت كنيم. بنابراين، بحث از قرآن و سيرۀ پيامبر(ص) در اينجا، براى آن است كه محتمل بودن وجوبِ اين امور را تذكر دهيم تا روشن شود كه احتياط در اين باره و بررسى آن ضرورت دارد؛ زيرا مانند ديگر حقايق دينى نيستند كه با وجود ثابت بودنشان در دين، براى اعتقاد به آنها، جست‌وجو و تحقيق واجب نباشد. توضيح اين مطلب، خواهد آمد.
اما شيعۀ اماميه - كه خداوند دعوتشان را بلند گرداند و بر مقامشان بيفزايد - دو امر ديگر را بر آن سه افزوده و اعتقاد به آنها را لازم شمرده‌اند. اين دو امر نزد شيعه، از جمله شرايط ايمان و مايۀ نجات از آتش به شمار مى‌آيند.
[اصول مذهبِ حق]
اول: امامت: يعنى امامتِ پيشوايان دوازه‌گانه از اهل بيت - صلوات الله عليهم - از پى هم پس از پيامبر(ص) و به تصريح خداى متعال در قرآن كريم.