1) . اشراف حسنى: قبيله الاشرف، از قبايل اصيل مدينه و از سادات بنى‌هاشم و به اشراف مكه و مدينه در حجاز معروف هستند. از خانواده‌هاى آنها، السادة الحبوبيه، از سلاله بنى‌هاشم و قبيله المواليد در مدينه است. التاريخ الامين، صص80، 86 و 87. اشراف، قبايل بسيارى از ذريه امام على(ع) و امام حسن(ع) هستند كه در وادى‌ها و شهرهاى حجاز پراكنده‌اند. در سال 903ه.ق ابونمى، امير مكه حكم كرد كه بنى‌الحسن را اشراف بنامند و بنى‌الحسين را سادة بگويند. در زمان حكومت فاطمى بر حجاز نيز حسن و حسين را شريف ناميدند؛ معجم معالم الحجاز، ص 20. در قول ديگرى، اشراف از بقاياى قريش و همان الشيبيون، پرده‌داران بيت هستند كه در منا و طائف به سر مى‌برند و با قسم دوم اشراف، يعنى سلالة السبطين، الحسن و الحسين فرق دارند. ذوى بركات و آل‌بشر، در رياض و افلاج منسوب به امام حسن(ع) هستند. ملك عبدالعزيز در 1327ه.ق، قضاوت رياض را به شيخ عبدالعزيز آل قاضى و آل محمد داد؛ التحفة الذهبيه، ص 697. اما صبح الاعشى در وجه تسميه اشراف، ريشه‌هاى تسميه را چنين بيان مى‌كند: «اَشرَفُ الناسِ فِى الاُمَّةِ نَسبَاً الْحَسَنُ وَ الحُسَينُ (عليهما السلام) ... وَ اشرَفُ النِّساءِ فِى النَّسَبِ وَ الصِّهر فاطِمِه (عليها السلام) »؛ صبح الاعشى، ج1، ص500. روض المعطار، گزارش سياسى خود را درباره حضور اشراف در حجاز چنين بيان كرده است: اشراف از شيعيان هستند و او از سليمانيون نام مى‌برد كه از بنى‌الحسن هستند كه به حسن مثنى معروف است. گاهى به نام عباسيان خطبه مى‌خوانند و گاهى به نام فاطمى‌ها. او گزارشى از كشاكش قدرت بين سليمانيون، هواشم، ابوقتاده و... را تا زمان به قدرت رسيدن صلاح‌الدين ايوبى، مى‌دهد. روض‌المعطار، ص270.

2) . قبايل حرب: از قبايل اصيل عربى در مدينه است كه از يمن به مدينه مهاجرت كردند. مقتدر بالله عباسى در طول زندگى خود، آنها را تحت حمايت مالى قرار داد.در طول قرن چهاردهم و تاكنون آنها از شغل راهدارى ارتزاق مى‌كرده‌اند. بيشتر اراضى آنها، در مسير كاروان‌هاى حج بوده است. آنها در جنگ با عثمانى در كنار نخاوله بودند. از معروف‌ترين شعبه‌هاى آن، بنى‌على است. حرب بن هلال بن عامر، از عدنانيان است و در حجاز و نجد و ساير نقاط جزيرةالعرب ساكنند. سمير قطب در انساب العرب آنها را قحطانى مى‌داند كه در سال دوم هجرى از يمن آمده‌اند. بنى‌على، الغرده، سالم، عروه، مسروح و محاميد از آنهاست؛ الَتَحفَةُ الذَهبيهَ، صص 224 و 299. بنى‌على منسوب به آنها علوى و از مسروح هستند و در نجد به سر مى‌برند. عاتق، حرب را قحطانى مى‌داند كه در اطراف صعده بوده‌اند و بعد در 131ه.ق، به حجاز آمده و در وادى العرج ساكن شده و در جبال قدس فرود آمده‌اند و در اردن، سوريه، عربستان سعودى، مصر و حجاز امروزى و در الهدة و الغولاء و غران و خليص و قديد و كليه و مر، الفرع، قاحه، العرج، الصفراء، واسط، ينبع، عقيق المدينه، ملل، جفر، اضم، حناكيه و وادى الرمه، ساكن هستند. حرب همواره مورد تعدى و تجاوز حاكمان مكه و مدينه بوده‌اند و در برابر استبداد تركان عثمانى ايستاده‌اند. ستون اصلى قيام عليه عثمانى آنها بوده‌اند و در قيام بزرگ عربى حضور فعال داشته‌اند. نسب حرب، عاتق بن غيث بلادى، صص50 - 72. ابن حصانى، از بنى‌عليان، از صبح، از حرب است كه مشهورترين قبيله از حرب است كه چاه‌هاى ابن حصانى در غيقه را بر پا كرده است. آنها جنگ‌هاى زيادى با اشراف داشته‌اند؛ نسب حرب، ص187. شغل مردم حرب، راهدارى و شترداراى و ماهى‌گيرى، پرورش گوسفند و كشاورزى و لوازم آن بوده است. آنها در منطقه‌اى بين مدينه و مر الظهران پراكنده‌اند و 118 چشمه دارند كه در اطراف هر چشمه چهارصد نفر زندگى مى‌كند. چاه‌هاى متعدد آبيارى دارند. در ساحل شرقى درياى سرخ كه 500 نوع ماهى دارد، به صيد ماهى اشتغال دارند. اين قوم در معيشت خود، هنوز بدوى هستند؛ نسب حرب، ص194. در زمان جنگ جهانى دوم، منطقه دچار خشكسالى شد و ناچار دسته جمعى به مدينه و مكه مهاجرت كردند و در محله‌هاى جديد، در غرب مكه ساكن شدند؛ نسب حرب، ص 198.