پيشگفتار مؤلف

1) . حجاز: ياقوت حموى، درباره حجاز اقوال مختلف آورده است و سپس بهترين قول را برگزيده، مى‌گويد: «احسن هذه الاقوال جميعها و ابلغ و اتقن قول ابى منذر هشام بن ابى‌النصر الكلبى....» او مى‌گويد جغرافى‌دانان عرب، جزيره را پنچ قسمت كرده‌اند: الف) تهامه؛ ب) حجاز؛ ج) نجد؛ د) عروض؛ ه ) يمن و علت نام‌گذارى حجاز اين است كه كوه‌هاى سراة كه از يمن تا اطراف وادى شام گسترده شده، بين غور، يعنى سرزمين پست و غور تهامه و سرزمين بلند نجد واقع شده است. خود عرب اين كوه را حجاز ناميده است كه كوه‌هاى ابيض و العرج و قدس و آره و الاشعر و الاجرد جزو آن است و آنچه در شرق و غرب اين كوه قرار دارد را حجاز ناميده است. معجم البلدان، ج2، ص 219؛ روض المعطار، ص188.

2) . مكه را نقطه آغاز آفرينش و گسترش زمين دانسته‌اند. در روايات اسلامى، دعايى از معصوم نقل شده كه در آن به اين پديده جغرافيايى اشاره شده است. روز «دحوالارض»، روز پهن شدن زمين از زير خانه كعبه به روى آب در روز 25 ذى القعده است. جغرافى‌دانان مسلمان بارها تلاش كرده‌اند تا نصف النهار مبداء را از شهر مكه اعلام كنند. حضرت ابراهيم نيز درباره اين سرزمين دعا كرد كه خداوند آن را بركت دهد.

3) . جنگ‌هاى پيامبر در تاريخ اسلام جلوه‌گر است. بدون اين جنگ‌ها هرگز شرك و كفر، نفى نمى‌شد و اسلام منتشر نمى‌گرديد.