126جان يكديگر افتادند؛ به‌طورى كه قافله‌هاى بنى‌عمرو، هنگام عبور از القاحه به بنى‌عوف باج مى‌دادند و هنگامى كه به المسيجيد مى‌رسيدند، بنى‌سالم از آنها باج مى‌گرفتند. بدين سبب قافله‌هاى بنى‌عمرو مجبور شدند مسير خود را عوض كرده و از وادى الفرع كه تمام آن متعلق به خودشان بود، عبور كنند كه به وادى بنى‌عمرو معروف است. امروزه به آن وادى الصَفرَاء و وادى بنى‌سالم هم مى‌گويند. اين راه بسيار طولانى است و از چاه مبيريك تا چاه القَاضِى يك منزل و از آنجا تا ام‌العيال يا ابى ضِبَاع هم يك منزل و تا الشُعبَه هم يك منزل راه است. بعد تا اليَتمَه هم يك منزل طولانى راه است. و تا چاه المَاشِى هم يك مرحله و بعد از طى اين منازل شش‌گانه مدينه است. راهى كه من انتخاب كرده‌ام، آسان‌ترين راه بود.
حد فاصل بين چاه مبيريك و السقيا 1
در فاصله هشت كيلومترى از چاه مبيريك، در طرف چپ من وادى نَعا (بنون مفتوحه و عين مقصوره) قرار دارد كه در آن، آثار و بقاياى منزلگاه‌ها و مناطق مسكونى به چشم مى‌خورد. بعد از اينجا به فاصه چهار كيلومتر، وادى به دو شعبه تقسيم مى‌شود: وادى‌ثَقب در سمت راست و وادى القاحه در سمت چپ. ثقب يكى از منزل‌گاه‌هاى انتهاى القاحه مى‌باشد كه از كوه قدس در سمت چپ امتداد يافته و يك وادى بسيار وسيع و بزرگ است.
ثقب را پشت سر گذاردم. چون راهى كه به السقيا مى‌رود، بعد از عبور از ثقب و پس از انحراف به سمت چپ، دوباره به القاحه بازمى‌گردد. بعد از طى دو كيلومتر در سمت چپ جاده به چاهى رسيدم كه مردم از آب آن استفاده مى‌كنند. در دو كيلومترى اين نقطه، چاهى بود كه در كنار آن ابزارهاى آبيارى و زراعت