22از رواياتى كه بر سيره ائمه(عليهم السلام) دلالت دارد، استفاده مى‌شود كه آنان بيشتر شب‌هاى سال را از اول شب تا صبح احيا مى‌داشتند. از حالات امام زين العابدين(ع)، امام باقر(ع) و ساير پيشوايان معصوم، به‌ويژه امام‌على(ع) اين مطلب استفاده مى‌شود. ¹

عَنِ الامام الرِّضَا(ع) فِى حَدِيثٍ أَنَّهُ(ع) كَانَ قَلِيلَ النَّوْمِ بِاللَّيْلِ، كَثِيرَ السَّهَرِ، يُحْيِى أَكْثَرَ لَيَالِيهِ مِنْ أَوَّلِهَا إِلَى الصُّبْحِ وَ كَانَ كَثِيرَ الصِّيَام. ²

در حديثى از امام رضا(ع) رسيده است كه حضرت همواره اندكى از شب را مى‌خوابيد. بسيارى از شب‌ها بيدار بود. بيشتر شب‌ها از اول شب تا صبح بيدار بود و بسيار روزه مى‌گرفت.

افزون بر اين دلايل، فقها به اوصاف شيعيان نيز استدلال كرده‌اند؛ از جمله در روايات آمده است حضرت على(ع) شبى از مسجد بيرون آمد. جمعيتى را ديد كه به حضرت پيوستند و با حضرت حركت كردند. حضرت از حركت ايستاد. سپس فرمود: «شما كيستيد؟» گفتند: «از شيعيان شماييم». حضرت با دقت در چهره‌هاى آنان نگريست. سپس فرمود: «نمى‌دانم چيست كه سيماى شيعه را در شما نمى‌بينم!» گفتند: «اى اميرمؤمنان! مگر سيماى شيعه چگونه است؟» حضرت فرمود:

صُفْرُ الْوُجُوهِ مِنَ السَّهَرِ، عُمْشُ الْعُيُونِ مِنَ الْبُكَاءِ حُدْبُ الظُّهُورِ مِنَ الْقِيَامِ خُمُصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّيَامِ ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ عَلَيْهِمْ غَبَرَةُ الخاشِعِين. ³