45نمى‌شود؛ اگرچه موت بر آن اطلاق مى‌گردد. در اين آيه لفظ اماته آمده است و عنوان «اماته» در جايى صادق است كه مسبوق به حيات باشد.
چهار - منظور از اماته و احيا، با توجه به اكثر موارد استعمال آن دو به‌ويژه لفظ احيا، دو بار ميراندن و دو بار زنده كردن همين جسم است. اين وجه با ظاهر اين دو لفظ سازگار است. با توجه به اينكه هيچ‌يك از اشكالات سابق بر اين وجه وارد نيست و از طرفى بهترين دليل رجعت مى‌باشد، بنابراين منظور از ميراندن اول، همان پايان عمر دنيوى انسان به هنگام مرگ اوست. در نتيجه احياى اول، هنگام رجعت است كه خداوند عده‌اى را زنده مى‌كند و به دنيا برمى‌گرداند. ميراندن دوم نيز در همين دنيا پس از رجعت است و زنده كردن دوم، در قيامت و به هنگام زنده شدن همه انسان‌هاست.
«شيخ حر عاملى» 1 و «علامه مجلسى» 2 همين وجه را پذيرفته‌اند. «على بن ابراهيم» نيز در «تفسير قمى» به استناد روايتى از امام صادق(ع)، اين آيه را درباره رجعت دانسته است. 3
در تفسير برهان هم اين‌گونه آمده است: