44در آيه، دميدن روح در بدن نيست. در نتيجه تفسير دو احيا و دو اماته طبق وجه اول، خلاف ظاهر به نظر مى‌رسد و در آيه مورد بحث، قرينه برخلاف ظاهر نداريم.
دو - منظور از دو حيات، زنده شدن در قبر براى پاره‌اى از سؤالات و زنده شدن در قيامت است و منظور از دو مرگ، مرگ در پايان عمر و مرگ در قبر است. ازاين‌رو جمعى از مفسران، اين آيه را دليل بر حيات موقت در قبر دانسته‌اند. 1 بنابراين وجه، انسان پس از مدتى زنده شدن در قبر، دوباره مى‌ميرد؛ به خلاف وجه اول كه تا پايان برزخ زنده است سپس مى‌ميرد.
اشكال اين وجه آن است كه ما برهان محكمى بر دميده شدن روح در بدن در عالم برزخ قبل از قيامت نداريم و همچنين اين‌گونه زنده‌شدن در عالم برزخ از ضروريات هم نيست.
سه - منظور از مرگ نخستين، مرگ قبل از حيات انسان در دنياست؛ چرا كه پيش از حيات دنيوى خاك بود. بنابراين زندگى اول نيز زندگى دنيوى است و مرگ دوم در پايان اين دنياست و حيات دوم در رستاخيز. 2
نقد واضح بر اين وجه اين است كه به حالت ابتدايى انسان قبل از حيات دنيوى، اماته (ميراندن) اطلاق