97و توسل بر چند نوع است و امر آن دائر مدار جواز و ندب و حرمت مى‌باشد، و عملى كه امرش اين‌گونه است از احكام شرعيه‌اى است كه موضوع آن علم فقه مى‌باشد، و وارد كردن موضوعات فقه در توحيد و عقايد خطايى است كه بايد از آن اجتناب جست... و بزرگان از فقها استحباب توسل يا جواز آن را در باب استسقاء در كتاب نماز و زيارت قبر پيامبر (ص) كتاب حج آورده‌اند.
اما واردكردن بحث توسل در عقايد و قرار دادن آن را وسيله‌اى از وسايل شرك بدعتى است كه بر مسلمانان عارض شده و مسلكى است كه عداوت را در بين آنها كاشته و در بوق اختلاف بين برادر و برادرش و پدر و فرزندش دميده است...
و بر عقلاست كه تبعات و خطرهاى اين جاهلان و امثال آنان كه از راه ايجاد اختلاف بين مسلمانان تجارت مى‌كنند را كشف نمايند...
فقهى‌بودن توسل نزد محمد بن عبدالوهاب
از محمد بن عبدالوهاب درباره قول برخى در مسأله استسقاء سؤال شد؛ وى در پاسخ مى‌گويد:
لابأس بالتوسل بالصالحين و قول احمد: يتوسل بالنبى (ص) خاصة، مع قولهم: انّه لايستغاث بمخلوق؟ فقال: فالفرق ظاهر جداً، وليس الكلام ممّا نحن فيه، فكون بعض يرخص بالتوسل بالصالحين و بعضهم يخصّه بالنبى (ص) ، و اكثر العلماء ينهى عن ذلك و يكرهه، فهذه المسألة من مسائل الفقه، و ان كان الصواب