52شريفشان از هيچ كوششى فروگذار نميكردند، اما چنانچه قضاى حتمى الهى به مرگ آنان تعلق ميگرفت، راهى جز تسليم در برابر آن نبود.
امام‌باقر(ع) در اين‌باره ميفرمايد:
اين مصيبتها كه براى ائمه گذشته پيش آمد، قضاى حتمى خداوند و با انتخاب امامان بود و همگى به آن علم داشتند... و همه اينها به خاطر درجات و كراماتى است كه خداوند اراده كرده به آنها عطا كند. 1
جلوگيرى‌كردن از بهترين مرگ كه با خواست حتمى خداوند سازگار است، معنايى جز ناخشنودى از خواست او ندارد كه تصور وجود چنين چيزى در آنان پندارى بيش نيست؛ زيرا چنين مرگى يعنى شهادت در راه خدا، بزرگترين آرزوى آنان بوده و هر لحظه براى رسيدن به اين آرزو دعا و روزشمارى مى‌كردند. براى نمونه، امام‌حسين(ع) از شهادت خود و يارانش آگاه بود، اما از آن استقبال كرد؛ زيرا شهادت آن حضرت آثار و بركات مثبت و تأثيرگذارى براى جهان اسلام در پى داشت و موجب احياى دين مى‌شد.
بنابراين، هنگامى كه ائمة اطهار(عليهم السلام) از قضاى حتمى خداوند آگاه مى‌شدند به دليل برخوردارى از مقام تسليم و رضا، به آن راضى بودند و به استقبال مرگ مى‌رفتند، در غير اين صورت، از جان شريفشان بسيار محافظت ميكردند.