45
5. آيا خوابيدن امام‌على(ع) در بستر پيامبر(ص) فضيلت است يا همراهى كردن با پيامبر(ص) و رهاندن او از خطر؟
شايد كسانى اين آيه را دليل فضيلت ابوبكر بدانند:
(إِلاّٰ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّٰهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا ثٰانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُمٰا فِي الْغٰارِ إِذْ يَقُولُ لِصٰاحِبِهِ لاٰ تَحْزَنْ إِنَّ اللّٰهَ مَعَنٰا فَأَنْزَلَ اللّٰهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهٰا...) (توبه : 40)
اگر او [پيامبر] را يارى نكنيد خداوند او را [در سخت‌ترين لحظات] يارى كرد. آن‌هنگام كه كافران او را [از مكّه] بيرون كردند، در حالى‌كه يكى از دو نفر بود [و يك نفر بيشتر همراه نداشت]. در آن هنگام كه آن دو در غار بودند، و او به همسفر خود مى‌گفت: غم مخور، خدا با ماست. آن‌گاه، خداوند آرامش خود را بر او فرستاد و با لشكرهايى كه مشاهده نمى‌كرديد، او را تأييد نمود... .
اين افراد چنين استدلال مى‌كنند:
الف) خداوند در اين آيه ابوبكر را «ثانى اثنين» خوانده؛ يعنى وى يكى از دو نفر بوده و چه فضيلتى از اين بالاتر كه ابوبكر قرين پيغمبر(ص) شمرده شده است.
ب) ابوبكر در اين آيه يار پيامبر(ص) خوانده شده است. همراه بودن با پيامبر در اين وضع ويژه، منزلت بزرگى به شمار مى‌رود.
ج) پيامبر(ص) به او گفت: «خداوند با ماست»؛ يعنى خداوند آنان را حمايت و نصرت خواهد كرد و كسى كه در نصرت و يارى خداوند، شريك پيامبر(ص) باشد، از