1) . شرح نهج البلاغه، ج 6، ص 217.

2) . شرح نهج البلاغه، ج 13، ص 261؛ بحارالانوار، ج 39، ص 1.

3) . مولانا جلال‌الدين بلخى در اين‌باره سروده نغز و دل‌نشينى دارد: اى على كه جمله عقل و ديده‌اى شمه‌اى وا گو از آنچه ديده‌اى تيغ حلمت جان ما را چاك كرد آب علمت خاك ما را پاك كرد باز گو دانم كه اين اسرار هوست زانكه بى‌شمشير كشتن كار اوست بازگو اى باز عرش خوش‌شكار تا چه ديدى اين زمان از كردگار چشم تو ادراك غيب آموخته چشم‌هاى حاضران بردوخته راز بگشا اى على مرتضى اى پس از سوء القضاء، حسن القضاء ماه بى‌گفتن چو باشد رهنما چون بگويد شد ضيا اندر ضيا چون تو بابى آن مدينه علم را چون شعاعى آفتاب حلم را باز باش اى باب بر جوياى باب تا رسد از تو قشور اندر لباب باز باش اى باب رحمت تا ابد بارگاه ما له كفوا احد تو ترازوى أحد خو بودهاى بل زبانه هر ترازو بودهاى