110
محله‌هاى نجف
محله‌هاى قديمى شهر نجف، چهار محله است: عماره، حويش (كه اهالى آنها از زكرت هستند) و مشراق و براق (كه اهالى‌شان از شمرت هستند) . پس از اشغال، محله‌هايى نيز بيرون ديوار شهر احداث گرديد.
جعيت نجف
ساكنان اصلى شهر نجف، جداى از طلاب مهاجر، نزديك به 20 هزار نفر است. طبق نقلى، امروزه حدود 60 هزار نفر در نجف زندگى مى‌كنند.
آب در نجف
آبى كه اهل نجف براى خوردن و شست‌وشوى لباس از آن استفاده مى‌كردند، به وسيلهْ كانالى تأمين مى‌شد كه از «ابوصغيره» (از سمت حيره) آب را به زمين‌هاى حاصلخيز متعلق به سلطان عبدالحميد منتقل مى‌كرد. اين زمين‌ها در اصل درياچه‌اى در غرب نجف بوده كه آب آن را خشك مى‌كنند و تبديل به زمين زراعتى مى‌شود. زمانى كه ما در نجف طلبه بوديم، سقاها آب را با مشك به شهر مى‌آوردند؛ اما در تابستان كه آب آن كانال كم و خشك مى‌شد، كار سقاها مشكل مى‌گرديد و زمين‌هاى زراعتى هم بى‌آب مى‌ماند. به ناچار آب را از كوفه به نجف مى‌آوردند و مردم با قيمت گران آن را مى‌خريدند. همچنين در تابستان آب كانال به واسطهْ شن‌ها و ريگ‌هايى كه باد درون آن مى‌ريخت، مسدود مى‌شد. در زمستان هم كانال آب به واسطهْ شن‌هايى كه باران به درون كانال روانه مى‌ساخت و آن را مى‌انباشت، بارها بند مى‌آمد. از اين رو، به دستور سلطان عبدالحميد، كانال ديگرى مخصوص برداشتن آب، احداث مى‌كنند و كانال قديم براى آبيارى زمين‌هاى زراعتى اختصاص مى‌يابد. كانال جديد احداث مى‌شود و آب در آن به جريان مى‌افتد و در حاشيهْ آن درختانى مى‌كارند. هزينهْ اين كانال، در حدود هزار ليره طلاى عثمانى، از خزانهْ سلطان عبدالحميد پرداخت مى‌شود و براى اصلاح و محافظت از آن، سالانه صد ليره اختصاص مى‌دهند. اين كار، در همان سال‌هايى انجام گرفت كه ما در نجف طلبه بوديم.
اما كانال دوم هم به سرنوشت كانال اول مبتلا شد و باد و باران و شن، گاه به گاه، آب آن را بند مى‌آورد. پس از آن، رئيس تجار خوزستان يعنى حاج محمد على شوشترى، معروف به «حاج رئيس» ، سيصدهزار روپيه هزينه كرد تا از فرات به درياچهْ قديمى نجف كانالى حفر شود و مقدر گرديد كه سود استفادهْ مردم از