26و خداوند متعال مى‌فرمايد:

(وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً) (نساء: 64)

و اگر اين مخالفان هنگامى كه به خود ستم كردند [و فرمان‌هاى خدا را زير پا گذاردند] به نزد تو مى‌آمدند واز خدا طلب آمرزش مى‌كردند وپيامبر هم براى آنها استغفار مى‌كرد، خدا را توبه‌پذير ومهربان مى‌يافتند.

وهابيان دلالت اين آيه بر استعانت دعاى پيامبر(ص) در زمان حيات او را قبول دارند.

ونيز مى‌فرمايد:

(وَ لَمّٰا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قٰالُوا يٰا مُوسَى ادْعُ لَنٰا رَبَّكَ بِمٰا عَهِدَ عِنْدَكَ) (اعراف: 134)

هنگامى كه بلا بر آنها مسلط مى‌شد، مى‌گفتند: اى موسى! از خدايت براى ما بخواه به عهدى كه با تو كرده، رفتار كند.

اين مورد را ابن تيميه قبول كرده و مى‌گويد:

از پيامبر(ص) به نقل صحيح رسيده كه فرمود: «هرگاه كسى از صميم دل براى برادر دينى‌اش دعا كند؛ به طور حتم خداوند ملكى را موكّل مى‌كند تا هنگام دعا به او بگويد: براى تو مثل آن چيزى است كه براى او خواستى». ¹

مسلم به سندش از أُسَيْر بن جابر نقل كرده كه گفت: