19با نام طلعت دارد. چهار پسر او از همسر اول چنان كه در همين سفرنامه اشاره شده، در حيات پدر مردند. ما از ميان آن چهار تن، تنها نام عليرضا را مى‌دانيم كه در زمان بازگشت ميرزا حسن از حج، زمانى كه وى به گلپايگان رسيده، درگذشته و خبرش به وى رسيده است. دو دختر وى، سكينه و مريم و علويه از همسر دوم وى بوده‌اند.
هر دو خاندان نفيسى و اخوت موسوى، با خاندان ابراهيمى كرمان (ابراهيم خان ظهير الدوله) و خاندان باقرى (ميرزا باقر قهى مشهور به سركار آقا همدانى) پيوندهاى فاميلى داشته‌اند.
اطلاعات نويسنده در باره نزديكانش در اين سفرنامه
پدر و مادر وى هر دو اصفهانى و مقيم محله احمد آباد بوده‌اند، اين نكته‌اى است كه ميرزا عبدالجواد اخوت درباره محل زندگى پدرى خود كه نامش ميرزا رضا كه برادر مؤلف است گفته است. 1 پدر و مادر نويسنده ما پس از درگذشت، جسدشان به كربلا منتقل شده است، چنان كه جسد همسر اول وى نيز به آنجا برده شده است. مؤلف سفرنامه حاضر، در وقت اقامت در كربلا نوشته است: «بعد روانه به حرم شديم. عصر را خيال داريم كه اگر خدا بخواهد به وادى ايمن برويم، به جهت زيارت اموات، به خصوص پدر و مادر و عيال حقير. خدا توفيق عنايت فرمايد». اين نشان مى‌دهد كه مقبره پدر و مادر و همسرش در كربلاست.
به جز شرح حالى كه از ايشان در «تحفۀ البيت» آمده، و ذيل شرح حال او آورديم، اطلاعات پراكنده‌اى را در اين سفرنامه مى‌توان در باره او و علائق شخصى‌اش به دست