617. عرف؛ از اصول معتبر و از مصادر استنباط محسوب مى‌شود. 1شافعى استحسان را مردود مى‌شمرد و مى‌گويد: «من استحسن فقد شرّع». 2
مهم‌ترين منابع فقهى مذهب شافعى
1. الأمّ، تأليف: محمد بن ادريس شافعى.
2. مختصر المزنى، تأليف: اسماعيل بن يحيى المصرى المزنى.
3. المهذّب، تأليف: ابراهيم بن محمد شيرازى.
4. متن ابى شجاع، تأليف: احمد بن حسين بن احمد اصفهانى.
5. منهاج الطالبين، تأليف: يحيى بن شرف الحزامى النووى. 3
7. مذهب حنبلى (چهارمين مذهب)
احمد بن محمد بن حنبل المروزى (241 - 164ه . ق.) كه نسب عربى دارد، در بغداد متولد شد. خاندان او در مرو حاكم شده بودند و از اين جهت زبان فارسى را مى‌دانست. بعد از حفظ قرآن و آموزش عربى، براى آموختن حديث در درس قاضى ابويوسف حنفى شركت جست. بر اثر اين ارتباط با فقه اهل رأى و مذهب حنفى نيز آشنا شد. وى سپس در طلب فراگيرى حديث به شهرهاى مختلف از جمله كوفه، بصره، مكه و مدينه، شام و يمن مسافرت كرد و در علوم حديث به جايگاهى رفيع نايل شد. وى در بغداد شافعى را ديد و مدتى طولانى در حلقۀ درس وى شركت كرد و مذهب شافعى در او مؤثر واقع شد. با اين وجود گرايش به حديث در انديشۀ فقهى او موج مى‌زند؛ به گونه‌اى كه عده‌اى او را از فقها به شمار نياورده و محدّثش ناميده‌اند. لذا در فقه او اين امر كاملاً مشهود است كه فقه اثَرى و