22امامت او معروفند. ¹

ابو الحسن اشعرى گويد : از اين رو به آنان «شيعه» گفته شده كه پيرو على عليه السلام اند و او را بر اصحاب ديگر پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مقدم مى‌دارند. ²

گرد آمدن عده‌اى از مهاجران و انصار - كه خداوند دلشان را براى تقوا آزمود - پيرامون على عليه السلام پس از شنيدن اين روايات برانگيزاننده و مشهور شدن جمعى به «شيعۀ على» در عصر رسالت، در پى آن توصيفاتى كه دربارۀ على عليه السلام بود، امرى طبيعى است و شگفت نيست كه اسلام و تشيع، دو همزاد به شمار آيند كه با هم زاده شدند و تا پايان جهان نيز با هم خواهند بود.

از آنچه گذشت، روشن شد كه پيامبر صلى الله عليه و آله بود كه بذر تشيع را افشاند و هستۀ اوليۀ آن را در حال حيات خويش كاشت و با سخن و عمل خويش آن را پروراند و فضايل و مناقب على عليه السلام را شناساند و در نتيجه جمعى از اصحاب برگرد على عليه السلام فراهم آمدند. پس از رحلت رسول اكرم صلى الله عليه و آله مسلمانان دو گروه شدند :

اوّل: آنان كه بر عقيدۀ خود در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله باقى ماندند. به آنان شيعه و مواليان على عليه السلام و خاندان او مى‌گفتند.

دوم: آنان كه مصلحت‌هاى پندارى را بر تصريح پيامبر صلى الله عليه و آله ترجيح دادند و تجمّعى در سقيفۀ بنى ساعده داشتند كه تنها متشكل از انصار بود و مهاجران را مطّلع نكردند، زيرا آنان مشغول امور دفن پيامبر صلى الله عليه و آله بودند.