68لا شَرِيك لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ يُحْيى ويُميتُ وَيُميتُ وَيُحيِى وَهُوَ علىٰ كلِّ شَىْءٍ قَديرٌ». من گفتم: بِيَدِه الخير.
امام فرمود: «خداى در دستش خير هست، ولى چنان كه من به تو گفتم، ده بار بگوى».
بديهى است وقتى كه راوى اوّل، كلمۀ «والأبصار» و راوى دوم، «ويميت ويُحيي» و راوى سوم، «بيده الخير» را از پيش خود افزودند، امام نپرسيد: آيا با قصد ورود مى‌گويى يا با قصد رجاء؟ بلكه بدون پرسش جلوگيرى فرمود.
اضافه بر اين، اگر بنا باشد قصد رجا و عدم قصد تشريع يا ورود، موجب ترخيصِ عباداتِ من درآوردى بشود، حد اسلام شكسته خواهد شد و شكسته شدن مرز اسلام، قطعاً مورد رضاى خدا و رسول صلى الله عليه و آله نيست. بدبختى اين جاست كه بعضى از مسلمانان، عبادتهاى من درآوردى را نشانۀ دين و تقوا مى‌دانند و نمى‌روند از فقهاى اسلام بپرسند كه آيا اينها در شرع وارد شده است يا نه.
پاره‌اى از آخوندهاى خودمان هم اين كارها را تأييد مى‌كنند و چنين مى‌پندارند كه به هر طور كه مردم متوجه خدا بشوند، مانعى ندارد. زهى تصور باطل، زهى خيال مُحال! اگر اين فكر، صحيح بود، عباداتْ توقيفى نبود.
فردى در جايى دعاى كميل را با ضمايمى مى‌خواند و مردم را بسيار مى‌گريانيد. به وى گفتند: دعاى كميل به اين صورت از امير المؤمنين عليه السلام نرسيده است. گفت: من دعاى كميل نمى‌خوانم، بلكه دعايى است مى‌خوانم.
به قدرى اين عادات در پاره‌اى از نادانان رسوخ كرده كه اگر از مقام مقدسى نهى شود، به آن مقام با نظر ديگرى خواهند نگريست. 1
محدّث نامدار حاج شيخ عباس قمى نيز به مناسبتى در مفاتيح مى‌نويسد:
آخر زيارت شهداء همين بود كه ذكر شد: فيا ليتني كنت معكم فأفوز معكم . پس اين زيادتيها كه بعضى بعد از اين ذكر كرده‌اند: في الجنان مع النبيين و الصدّيقين و الشهداء و الصّالحين و حسن أولئك رفيقا، السلام على من كان في الحائر منكم و على من لم يكن في الحآئر معكم ، الخ، تمام اينها زيادى و فضولى است. شيخ ما در كتاب لؤلؤ و مرجان فرموده: «اين كلمات كه متضمّن چند دروغ واضح است علاوه بر جسارت ارتكاب