38كه به روز قيامت ايمان دارند به آن نيز ايمان دارند، اينان مراقب نمازهاى خويش‌اند.»

كشف الاسرار ضمن بيان اين مطلب كه مراد از ام‌القرىٰ مكه است، به علل نامگذارى پيش اشاره مى‌كند، ¹ ولى بيش از همه نسبت به مسئلۀ دحو الارض تأكيد دارد.

مرحوم سيّد حيدر آملى در تفسير گرانسنگ خويش به اين نكته اشاره مى‌كند ² كه پيامبر صلى الله عليه و آله از سوى خدا براى كلّ بشر صاحب رسالت و بعثت بود، امّا علّت اينكه در اين آيه انذار به مكّه و اهل آن اختصاص يافت اين است كه مكّه مولد و منشأ پيامبر صلى الله عليه و آله است، لذا به جهت شرافت در اين آيه قلمرو انذار به مكّه محدود شده است و إلّامخاطب پيامبر صلى الله عليه و آله تمام بشريّت است. از اين بيان به دست مى‌آيد كه آيۀ مزبور ناظر به مرحلۀ نهايى دعوت پيامبر صلى الله عليه و آله است.

به جز دو آيه سابق، قرآن در آيه‌اى مستقل دحو الارض را بيان كرده است.

وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذٰلِكَ دَحٰاهٰا ؛ ³«و پس از آن زمين را بگسترد.» «دحا و طحا» هر دو به معناى واحد يعنى بسط آمده است. ⁴ خداوند بعد از آنكه هفت آسمان را آفريد، دست به تدبير عالم از آسمان به سوى زمين زد. خلقت زمين به اين گونه بود كه نخست نقطه‌اى كوچك يعنى مكّه را آفريد سپس آن‌را گستراند و از اين طريق زمين و هرچه در آن بود پديد آمد.

مسأله دحوالارض تا بدان حد اهميت دارد كه روز بيست و پنجم ماه ذى القعده بدين نام، نامگذارى شده و روزۀ اين روز معادل روزۀ هفتاد سال يا معادل كفارۀ هفتاد سال است. ⁵ كسى كه شب آن را عبادت كند و روز آن را روزه گيرد براى او روزۀ صد سال نوشته مى‌شود و تمام موجودات براى او استغفار مى‌كنند. تمامى اين فضيلت‌ها براى آن است كه در چنين روزى رحمت خدا بسط يافته است.

دعاى اين روز با اين تعبيرى شروع مى‌شود «اللّهُمَّ دَاحِي الْكَعْبَةَ...» با تأمّل در اين