23مى‌كردند، و آب و علف به او نمى‌دادند، تا جان سپرد، و متوفى روز رستاخيز بر آن سوار شود، و پياده محشور نگردد.
4 - شترى را در كنار قبر پى مى‌كردند
از آنجا كه شخص متوفى، در دوران زندگى براى عزيزان و ميهمانان خود، شتر نحر مى‌كرد؛ براى تكريم از متوفى و سپاسگزارى از او، بازماندگانش در پاى قبر او، شترى را به طرز دردناكى پى مى‌كردند.
5 - قسمت ديگرى از خرافات
براى رفع نگرانى و ترس، از وسايل زير استفاده مى‌كردند:
موقعى كه وارد دهى مى‌شدند و از بيمارى وبا، يا ديو مى‌ترسيدند، براى رفع ترس در برابر دروازۀ روستا، 10 بار صداى الاغ مى‌دادند و گاهى اين كار را با آويختن استخوانِ روباه به گردن خود، توأم مى‌نمودند.
و اگر در بيابانى گم مى‌شدند، پيراهن خود را پشت‌رو مى‌كردند و مى‌پوشيدند.
موقع مسافرت كه از خيانت زنان خود مى‌ترسيدند، براى كسب اطمينان نخى را بر ساقه يا شاخۀ درختى مى‌بستند، موقع بازگشت اگر نخ به حال خود باقى بود، مطمئن مى‌شدند كه زن آنها خيانت نورزيده است، و اگر باز، يا مفقود مى‌گرديد، زن را به خيانت متهم مى‌ساختند.
اگر دندان فرزند آنان مى‌افتاد، آن را با دو انگشت به سوى آفتاب پرتاب كرده مى‌گفتند: آفتاب! دندان بهتر از اين بده.
زنى كه بچه‌اش نمى‌ماند؛ اگر هفت بار بر كشتۀ مرد بزرگى قدم مى‌گذاشت، معتقد بودند كه: بچۀ او باقى مى‌ماند و...
اين بود مختصرى از انبوه خرافاتى كه محيط زندگى اعرابِ دوران جاهليت را تاريك و سياه، و فكر آنها را از پرواز به اوج تعالى بازداشته بود.
مبارزۀ اسلام با خرافات
اسلام با اين خرافه‌ها، از طرق مختلفى مبارزه كرده است. هنگامى كه