19پس چرا هنگامى كه جان به گلوگاه مى‌رسد (توانايى بازگرداندن آن را نداريد؟) و شما در اين حال نظاره مى‌كنيد (و كارى از دستتان ساخته نيست).
روح با حلقوم فرق مى‌كند، لذا آيه دلالت بر وجود دو حقيقت در انسان دارد؛ جسم و روح.
2. استمرار حيات بعد از انتقال از دنيا
از آيات قرآن به طور وضوح استفاده مى‌شود كه مرگ انسان، پايان حياتش نيست؛ بلكه انتقال از حياتى به زندگى ديگر است. انسان با مرگ وارد عالم جديدى مى‌شود كه گسترده‌تر از عالم مادى است:
الف) خداوند متعال مى‌فرمايد:
(اللّٰهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهٰا وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنٰامِهٰا فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضىٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْرىٰ إِلىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَآيٰاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ) (زمر: 42)
خداست كه وقت مرگ، ارواح خلق را مى‌گيرد وآن را كه هنوز وقت مرگش فرا نرسيده، روحش را در حال خواب قبض مى‌كند. سپس آن را كه حكم به مرگش كرده جانش را نگاه مى‌دارد وآن را كه حكم به مرگ نكرده به بدنش مى‌فرستد تا وقت معين، در اين كار نيز ادله قدرت الهى براى انديشمندان است.
ب) همچنين مى‌فرمايد: