14
النحل » كه او را «حِمْيرى» 1 مى‌داند و بلاذرى و سعد أشعرى او را به «هَمْدان» منسوب مى‌كنند. 2
طبرى در تاريخ خود از سيف‌بن‌عمر روايت كرده كه «ابن سبا» از يهودِ يمن بوده است. گفته‌اند كه بغدادى در «الفَرق بينَ الفِرَق» آشكارا مى‌گويد وى از يهود حيره در عراق بوده است 3 كه البته اين ادعا درست نيست؛ زيرا بغدادى مى‌گويد: ابن السوداء در اصل يهودى، از يهودِ حيره به شمار مى‌رود و مقصود وى از ابن السوداء بر پايه ظاهر كلامش، فرد ديگرى جز عبدالله‌بن‌سبأ است. وى مى‌گويد:
آن‌گاه كه اميرمؤمنان ترسيد از كشتن ابن سوداء و ابن سبا فتنه‌اى بپا شود؛ فتنه‌اى كه ابن عباس آن حضرت را از وقوعش ترسانيد، امام آن دو را به مدائن تبعيد كرد و پس از شهادت على مردم سفله مفتون 4 اين دو شدند. 5
اين گفتار به روشنى نشان مى‌دهد كه بغدادى، ابن سوداى يهودى را از پيروانِ عبدالله‌بن‌سبأ مى‌داند كه على(ع) آن دو را با هم به مدائن تبعيد كرد.
سليمان عودة در كتاب «عبدالله‌بن‌سبأ» به نقل از ابن كثير چنين مى‌نويسد: «وى در اصل رومى بود سپس اظهار اسلام نمود و بدعت‌هايى را در گفتار و رفتار بنا نهاد. خدا زشت دارد او را». 6
بارى، در نسخه‌اى از «البداية والنهايه» چنين آمده است: «اصل وى