26«عمر» نيز مى‌گويد: «چه نيكو بدعتى». بنابراين هر امر نوپيدايى، ناپسند نيست؛ بلكه بدعتى كه مخالف سنت باشد، ناپسند است. همچنين امور نوپيدايى كه مردم را به گمراهى مى‌كشاند، مذمت شده‌اند. 1
«امام نووى» در «تهذيب الاسماء و اللغات» مى‌گويد: «بدعت در شرع عبارت است از ايجاد امر نوپيدايى كه در عهد رسول خدا(ص) نبوده است. اين بدعت به دو نوع نيكو و ناپسند تقسيم شده است».
«شيخ ابومحمد عبدالعزيز بن عبدالسلام» در آخر كتاب «القواعد» مى‌نويسد: انواع بدعت عبارتند از بدعت واجب، حرام، مستحب، مكروه و مباح. براى اينكه بدانيم يك امر نوپيدا از كدام‌يك از اين‌هاست، كافى است كه بدعت را به قواعد شريعت عرضه كنيم. اگر در قواعد وجوبى قرار گرفت، بدعت واجب، اگر در قواعد تحريم قرار گرفت، حرام و به همين ترتيب، مستحب، مكروه يا مباح خواهد بود. براى بدعت واجب مى‌توان چند نمونه ذكر كرد: فراگيرى علم نحو كه كلام خدا و رسولش به وسيله آن فهميده مى‌شود. اين فراگيرى واجب است؛ زيرا حفظ شريعت واجب است و شرع را فقط از اين راه مى‌توان حفظ كرد. مثال ديگر، حفظ قرآن و سنت است. تدوين اصول دين و اصول فقه نيز از بدعت‌هاى واجب است. تبيين موضوع جرح و تعديل و تشخيص روايت صحيح از غير صحيح نيز از مثال‌هاى ديگر بدعت واجب است؛ زيرا قواعد شريعت دلالت مى‌كند كه حفظ آن، واجب كفايى است. اين مهم فقط با فراگيرى و تبيين دانش‌هاى نام برده شده ممكن مى‌شود.