42بود. خداوند به او وحى فرمود: آيا مى‌خواهى ببينى كه چگونه آنها را زنده مى‌كنم؟ آن گاه خداوند آنان را زنده نمود. سيوطى نيز مانند اين روايت را نقل كرده است. 1
و نيز گفتار خداوند را مى‌خوانيم:
(وَ إِذْ قُلْتُمْ يٰا مُوسىٰ لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتّٰى نَرَى اللّٰهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمُ الصّٰاعِقَةُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ * ثُمَّ بَعَثْنٰاكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ). 2
و ]نيز به ياد آوريد[ هنگامى را كه گفتيد: اى موسى! ما هرگز به تو ايمان نخواهيم آورد، مگر اين كه خدا را آشكارا (با چشم خود) ببينيم، پس صاعقه شما را گرفت، در حالى كه تماشا مى‌كرديد. سپس شما را پس از مرگتان حيات بخشيديم، شايد شكر ]نعمت او را[ به جا آوريد.
درباره اين آيه، مفسران - از جمله طبرى - نقل كرده‌اند كه اينها بعد از گفتارشان همگى مردند. موسى(عليه السلام) با اصرار از خداوند درخواست نمود كه آنها را زنده كند،خداوند نيز ارواحشان را به آنان برگرداند. 3
و نيز خداوند فرموده است:
(أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلىٰ قَرْيَةٍ وَ هِيَ خٰاوِيَةٌ عَلىٰ عُرُوشِهٰا قٰالَ أَنّٰى يُحْيِي هٰذِهِ اللّٰهُ بَعْدَ مَوْتِهٰا فَأَمٰاتَهُ اللّٰهُ مِائَةَ عٰامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قٰالَ كَمْ لَبِثْتَ قٰالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قٰالَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عٰامٍ فَانْظُرْ إِلىٰ طَعٰامِكَ وَ شَرٰابِكَ لَمْ يَتَسَنَّهْ وَ انْظُرْ إِلىٰ حِمٰارِكَ وَ لِنَجْعَلَكَ آيَةً لِلنّٰاسِ وَ انْظُرْ إِلَى الْعِظٰامِ كَيْفَ نُنْشِزُهٰا ثُمَّ نَكْسُوهٰا لَحْماً فَلَمّٰا تَبَيَّنَ لَهُ قٰالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللّٰهَ عَلىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ). 4
يا مانند كسى كه از كنار يك آبادى [ويران شده] عبور كرد، در حالى كه ديوارهاى آن به روى سقفها فرو ريخته بود. گفت: چگونه خدا اينها را پس از مرگ زنده مى‌كند؟ خداوند او را يكصد سال ميراند، سپس زنده كرد، و به او گفت: چه قدر درنگ كردى؟ گفت: يك روز، يا بخشى از يك روز، فرمود: نه بلكه يكصد سال درنگ