1711. خداوند زائر امام حسين (عليه‌السلام) را كه در شب عرفه بماند و روز عيد قربان امام را زيارت كند، از هرشرى درآن سال محافظت كند.
12. خداوند را در عرش زيارت مى‌كند.
13. خداوند ثواب صد حج و صد عمره و صد جهاد با پيامبر مرسل و يا امام عادل را به او مى‌دهد.
14. خداوند ثواب هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد با پيامبر يا امام عادل را به زائر امام حسين (عليه‌السلام) در روز مخصوص و ويژه كرامت مى‌كند.
15. هر گامى كه زائر امام حسين (عليه‌السلام) در روز و وقت مخصوص بردارد حجى با همه مناسك بر او مى‌نويسد.
16. خداوند اول به زائران امام حسين (عليه‌السلام) نظر رحمت مى‌كند سپس به ميهمانانشان در صحراى عرفات.
17. زائر امام حسين (عليه‌السلام) در روز ويژه با حال حسرت از دنيا نخواهد رفت.
18. جايگاهش در بهشت مى‌باشد.
شباهت ها و تفاوت ها در زيارت‌نامه‌ها
اگر اندك تاملى در زيارت‌نامه‌هايى كه در مناسبت‌هاى مختلف و روزهاى مخصوص در كنار قبر أبى‌عبدالله قرائت شده بنمائيم. خواهيم ديد كه علاوه بر لعن و سلامى كه در تمام زيارت‌نامه‌ها كاملاً به هم شباهت دارند امّا از جهت ديگر اين زيارت‌نامه‌هايى كه به مناسبت نيمه رجب و نيمه شعبان و شبهاى قدر و عيد فطر و قربان و عرفه و عاشورا و اربعين بيان شده كاملاً با هم متفاوت هستند. و هر يك از اين زيارت‌نامه‌ها مطلب تازه‌اى بر ذهن زائر القائ مى‌كند و او نيز اين معارف الهى را از زبان امام معصوم قرائت مى‌كند.
چرا كه در زيارت نيمه رجب، پس از سلام هاى متعدد به انبياى الهى و اوصياى بزرگ، سخن از شنيدن امام و آگاه بودن از سخن زائران و جواب امام را در فكر زائر مطرح مى‌كند. بدين جهت مى‌بينيم كه زائر امام حسين (عليه‌السلام) در اين زيارت سخن امام را بيان كرده و از امام حسين (عليه‌السلام) درخواست شفاعت نزد خداوند على اعلا از او مى‌كند.
و در زيارت‌نامه‌نيمه شعبان سلام فراوان در آن يافت نمى‌شود بلكه شهادت نامه‌است يعنى شهادت زائر امام حسين (عليه‌السلام) به اين كه اماما تو كشته شدى ولى نمردى بلكه جاويد شدى و شهادتت قلب‌هاى شيعه و پيروانت را زنده كرد.
شهادت به اين‌كه امام نور خدايى است كه هرگز خاموش نمى‌شود.
و در زيارت‌نامه‌شبهاى قدر، پس از اظهار برائت از دشمنان امام، زائر امام حسين (عليه‌السلام) معرفت خود را به جايگاه امام اظهار كرده و بصير بودنش را به راه حق امام اعلام مى‌دارد.
و در زيارت‌نامه امام حسين (عليه‌السلام) در روز عيد فطر و قربان كه نسبتاً طولانى است، زائر امام حسين (عليه‌السلام) پس از خوشحال از آمدن به زيارت امام و مقتداى خود دوستى و محبت و پيروى خود را از اهل‌بيت و خط روشن و صحيح آنها اعلام مى‌دارد.
و در زيارت‌نامه شب و روز عرفه، زائر امام حسين (عليه‌السلام) پس از سلام بر تمام امامان به حق، امام حسين (عليه‌السلام) را مورد خطاب قرار داده و ويژگى‌هاى او را در قالب زيارت‌نامه در محضرش عرضه مى‌كند.
و در زيارت‌نامه عاشورا كه از زبان امام محمد باقر (عليه‌السلام) آن را مى‌خواند به سوز دل امام باقر مى‌رسد كه سى و پيج مرتبه دشمنان را نفرين و از آنها اظهار برائت مى‌كند به‌ويژه آل ابى سفيان و آل زياد و آل مروان و آنهايى كه به اين جريان كمك كردند.
و يا اين‌كه در زيارت‌نامه روز اربعين اشاره به تكليف امام شده كه در برابر پرچمداران كفر و استبداد ايستادگى كرده و خون عزيزش را در اين راه تقديم داشته است.
با اندكى فكر و انديشه در اين زيارت‌نامه‌ها ملاحظه مى‌كنيم كه در هر يك از آنها مطلب جديد مطرح گرديده كه در زيارت‌نامه قبلى وجود ندارد.
پى نوشت:
1- حر عاملى، وسائل الشيعه، ج 14، ص 479.
2- ابن طاووس، الاقبال، ص 303.
3- وسائل الشيعه، ج 14، ص 465.
4- همان، ص 473.
5- وسائل الشيعه، ج 4، ص475.
6- همان، ص 476.