29
چه بسيار فرق است بين دو كار، كارى كه لذت آن مىرود، ولى آثار وخيم آن به جاى مىماند و كارى كه سختى آن مىرود، ولى پاداش آن مىماند.
پاكى نفس
انسان، اشرف مخلوقات و برترين مظهر آفرينش است. او مىتواند راه كمال يا گمراهى بپيمايد. مىتواند چون حيوانات، زندگانى حيوانى در پيش گيرد و از انسانيت خويش فرسنگها دور شود يا به زندگى خود رنگ خدايى بزند و روح كمال را در خود زنده كند و راه تعالى و كمال را بپيمايد. پس در خويشتن خويش بنگريم و ببينيم اكنون كه نام انسان بر خود نهادهايم، كدامين راه را برگزيدهايم؛ هدايت و پاكى يا گمراهى و تباهى؟ پس تا فرصت باقى است به فكر اصلاح خويش باشيم تا پيش خدا و خلق رسوا نشويم. از انسان جز شرافت انتظار نمىرود و شرافت آدمى همانگونه كه امام شريفان، على عليه السلام فرموده، به پاكى است:
شَرَفُ الرَّجُلِ نَزٰاهَتُهُ وَ جَمٰالُهُ مُرُوَّتُهُ. 1
شرف مرد به پاكى و زيبايىاش به جوانمردى است.
اينپاكى بايدهم درظاهروهمدر باطن واخلاقانسانباشد، ولى آنچه نشانه وجود چنين پاكى است، حسن رفتار با ديگران است وگرنه از شرافت و بزرگوارى خبرى نيست، چنانكه بنا بر نقل اهل سنت، على عليه السلام فرمود:
لٰا شَرَفَ مَعَ سُوْءِ الْاَدَبِ. 2
با بدادبى، شرافتى نيست.