65مهم اين كشور به‌شمار مى‌رود. بندر فاو نيز از اهميت سوق‌الجيشى برخوردار است. 73 % مردم عراق در شهرها زندگى مى‌كنند. گروه‌هاى قومى عراق به سه دسته شيعيان، كردها و اعراب اهل تسنن تقسيم مى‌شوند. 1
شيعيان
پيشينۀ سكونت شيعيان در عراق، به صدر اسلام باز مى‌گردد. پيروان تشيع به رغم اكثريتى تأثير گذار و اقتدارى قابل توجه، از دسترسى به قدرت مركزى محروم بوده‌اند و اين وضع در زمان عثمانى‌ها و سلطۀ بريتانيا و نيز روى كار آمدن بعثى‌ها ادامه داشت.
سپردن مشاغل دولتى به اهل تسنن در دوران پس از استقلال و شدت سركوبى آنان موجب گرديد، تا شيعيان در قالب احزاب مذهبى فعال گردند كه حزب «الدعوه» با رهبرى شهيد آيت‌اللّٰه سيد محمدباقر صدر از آن جمله است. اگر چه در مواقع نادرى برخى از افراد شيعه به مناصبى در دستگاه حكومتى رسيده‌اند امّا تجربه نشان داده است هدف از اين اقدامات، مشاركت دادن جامعۀ شيعى در امور سياسى، ادارى نبوده بلكه اقليت حاكم براى تثبيت قدرت ايجاب مى‌كرده است با اقداماتى اين گونه كه مقطعى و گذرا بوده، از احساسات شيعيان بهره گيرند. 2 از سال 1921 تا 1958 م. 59 دولت در عراق تشكيل شده است، صرفاً 5 نفر از شيعيان از ميان صدها نفرى كه به منصب نخست وزيرى و وزارت رسيده‌اند، توانسته بودند در منصب نخست وزيرى به تشكيل دولت اقدام كنند و طى اين سى و هفت سال صرفاً سه سال زمام امور عراق در دست شيعيان بوده است.
از سال 1958 تا 1990 م. صرفاً يك شيعى در مقام نخست وزيرى مدت سه ماه برسر كار بوده است. تبعيض بر ضدّ جامعۀ شيعه در ديگر عرصه‌هاى اجتماعى و فردى وجود داشته است؛ از جمله آنكه آنان در مجلس، امور فرهنگى و مطبوعاتى، اوقاف، تعليم و تربيت و بازرگانى حضورى كم رنگ داشته‌اند. 3 و فشارهاى شديد، موجب شد