29دخول دوزخ با ذلت و خوارى تهديد فرمودى».

و نيز در روايت آمده است:

«الدُّعَاء مُخُّ الْعِبَادَة» ¹. مراد از دعا در اين جا، قسمتى از دعا است؛ دعايى كه مقرون به الوهيت مدعو به نحوى از اتحاد باشد.

ثالثاً: منظور از نهى در اين آيات، اين است كه شما مدعو را به اندازۀ رتبۀ خداوند بالا نبريد؛ به عبارت ديگر، هدف از نفى دعوت و خواندن غير خدا، دعوت‌هاى ملازم با عبادت و پرستش است كه از اعتقاد به الوهيت سرچشمه مى‌گيرد. شاهد اين مطلب، كلام خداوند عزّوجلّ است كه فرمود:

( وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً ) ² ؛ و همانا مساجد از آنِ خداست، پس هيچكس را با خدا نخوانيد.

لذا اساس عبادت مشركان ناشى از همين امر بود. خداوند سبحان در اين زمينه مى‌فرمايد:

( وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً ) ³؛ يعنى آنها براى خدا همتايانى قرار دادند تا مردم را از راه او منحرف و گمراه سازند.

( إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعالَمِينَ ) ⁴؛ چون شما را با پروردگار عالميان برابر مى‌شمرديم.