35قيّم هم استناد مى‌كنند و براى اثبات نظريات خود، به گفتار او تمسك مى‌جويند. از اين جهت ما هم در چند مورد به فتاواى وى اشاره خواهيم كرد.
محمّد بن عبدالوهاب بنيان‌گذار وهابيت
مذهب وهابى و وهابى‌گرى منسوب است به شيخ محمّد بن عبدالوهاب تميمى نجدى و اين نسبت از نام پدر او«عبدالوهاب»گرفته شده است. گرچه وهابى ها اين نسبت را قبول ندارند و مى‌گويند«وهّابى»را دشمنان آنان به آنها اطلاق نموده و لذا خود را گاهى به اعتبار محمّد عبدالوهاب«محمّدى»و گاهى به اعتبار پيرويشان از صحابه و سلف صالح به اعتقاد خودشان«سلفيّه»مى‌نامند.
شيخ محمّد در سال 1115 ق . در شهر«عُيينيّه»از توابع نجد حجاز تولّد يافت.
پدرش در آن شهر قاضى بود و از علماى حنبلى به شمار مى‌رفت. شيخ محمّد در دوران كودكى به مطالعۀ كتاب هاى مذهبى؛ از تفسير، حديث، فقه و همچنين مطالعه آراء و عقايد مختلف سخت علاقه‌مند بود.
او فقه حنبلى را در زادگاهش و در نزد پدرش آموخت. سپس براى تكميل معلومات رهسپار مدينۀ منوّره گرديد و در آنجا به تحصيل پرداخت.
«احمد زينى دحلان»مورخ و معاصر شيخ محمد مى‌نويسد، محمّد بن عبدالوهاب در همان دوران تحصيل گهگاه مطالبى بر زبان مى‌راند كه از عقايدى خاص حكايت داشت؛ به طورى كه اساتيد وى نسبت به آينده‌اش نگران شده و مى‌گفتند: اگر اين فرد به تبليغ بپردازد، گروهى را گمراه خواهد كرد.
محمّد بن عبدالوهاب چندى بعد، مدينه را به سوى نقاط ديگر ترك كرد. چهار سال در بصره و پنج سال در بغداد و يك سال در كردستان و دو سال در همدان و اندك زمانى هم در اصفهان و قم رحل اقامت افكند، آنگاه به«حريمله»زادگاه پدرش رفت و تا زمانى كه پدرش زنده بود، وى كمتر سخن مى‌گفت و گاهى ميان او و پدرش نزاعى در مى‌گرفت ولى پس از درگذشت پدرش به سال 1153 كه شيخ محمد 38 سال داشت پرده از روى عقايد خود برداشت و تبليغات او در اين شهر افكار عمومى را بر آشفت؛ به‌گونه‌اى كه