70ماه‌هاى حرام هيچ كس را نمى‌بخشيدند. 1 و اگر قاتل پدر يا برادر خود را مى‌يافتند [ انتقام مى‌گرفتند] و در جهت بزرگداشت ماه‌هاى حرام هم كه شده - جز خثعم و طى - به جاى خون، پول يا مال نمى‌پذيرفتند. آنها در ماه‌هاى حرام به جنگ و غارت مى‌پرداختند و ماه محرم؛ يعنى صفر الأول را حرام مى‌دانستند و ماه‌هاى ديگر را به همان ترتيبى كه در سال اول بر شمرده بودند، به شمار مى‌آوردند و در نتيجه در هر ماه دو سال حج انجام مى‌شد در سال بعد صفر الأول به عنوان ماه حلال به جاى آن، صفر الآخر در نظر گرفته مى‌شد و بدين ترتيب حج آنها در صفر صورت مى‌گرفت و به همين گونه در هر كدام از ماه‌ها، دوبار حج انجام مى‌شد و پس از بيست و چهار سال حج به همان ماه محرمى كه انساء از آن جا شروع شده بود مى‌رسيد. وقتى خداوند عزّ وجلّ آيين اسلام را تشريع كرد، در قرآن فرمود: إِنَّمَا النَّسِيءُ زِيٰادَةٌ فِي الْكُفْرِ 2
سهيلى مى‌نويسد: و اما به تأخير افكندن ماه‌هاى حرام از سوى ايشان، دو گونه بود:
1- به همان صورتى كه ابن‌اسحاق ياد كرد كه ماه محرم را به صفر منتقل مى‌كردند، زيرا مى‌خواستند به يورش و حمله دست بزنند و انتقام بگيرند.
2- به تأخير انداختن حج از وقت خود، براى همگام شدن با سال شمسى. آنها در هر سال يازده روز يا كمى بيشتر [ سال قمرى را] عقب مى‌انداختند تا هر سى و سه سال به جاى اول باز گردد، از اين رو آن حضرت مى‌فرمود: زمان به همان گونه كه خداوند آسمان‌ها و زمين را آفريد، بازگشت و حجةالوداع در همان سالى بود كه حج به زمان