58 دگر آمد به جنب و جوش آن سيل به صحرا شد روان در نيمۀ ليل
چو شش فرسخ برفت آن سيل زرين ز پل بگذشت و آنجا يافت تسكين
مؤذن چون اذان صبح سر كرد جرس زد بانگ و مردم را خبر كرد

[حلب]

دميدى صور اسرافيل گوياى ز بالين سر گرفتند جمله يك جاى
بسان سيل بر هامون فتادند گهى رفتند و گاهى هم فتادند
ز بهر عشر مال خويش دادن بُدى آن رفتن و آن ايستادن
ز بعد چار فرسخ شد نمايان حلب چون جبهۀ آيينه رويان
شبيه اصفهان ديدم حلب را به ايران توأمان ديدم حلب را
به دكان و به بازار و به ميدان همه چيزش مهيّا چون صفاهان
ز هر نوعى در آنجا ميوه بودى كه تن را قوّت و راحت فزودى
ز انجيرش بخور حبّ نبات است غلط گفتم غلط آب حيات است
كنى گر وصفانجير حلب را ز شيرينى مَكىٖ تا حَشْر لب را

سخن بشنو ز هندوانۀ آن بود رنگين‌تر از لعل درخشان
لطيف و نازك و شيرين و پر آب كند صد تشنه را يك دانه سيراب
بُدى اهلش ز خواهر مهربان‌تر چه خواهر،بل ز مادر جانفشان‌تر
چو توأم ديدم آن را با صفاهان روان شد اشك خونينم ز چشمان
وطن آمد به ياد من در آن روز كشيدم از جگر آه جهان‌سوز
ز فرزندان و خويشان ياد كردم چو نى ناليدم و فرياد كردم
كه اى گردون چه دامانم كشانى به روى كوه و صحرايم دوانى
رها كن دامنم از كف رها كن بيا سوداى ما را پا به جا كن
به مقصودم رسان از روى مردى كه باشد بس مرا هامون نوردى