26 ندانم وادى برزخ بُدى او و يا آخر چو دوزخ مى‌شدى او
كهن غارى ¹كه تا گشته است جاويد نه مه ديده است و نه كوكب،نه خورشيد
به هر چرخش دهم نسبت دو بالاست به جز خوبى همه چرخش مهياست
در آن دير كهن تا عصر ماندم ز بهر خويش اين ابيات خواندم
كه مى‌باشد چنين رسم زمانه گهى در غار و گه آيينه خانه ²
در آن ظلمت سرشت دير بنياد نفس شد تنگ و آمد دل به فرياد
كه بربنديد محمل اى رفيقان كه جان از تن شد و تن سير از جان
چو محمل بسته شد از رنجْ رستم چو آهو از شكنج دام جستم
روان گشتم به سوى دشت گلرنگ جرس برداشت در شهناز ³آهنگ
كه اى هامون نَوَرد پيك فرسا بود شش فرسخ اين ره زود پيما
چو زان وادى برزخ گشتم آزاد فِكندم بار را در قاسم آباد
رباطى روشن و نهر گذاران در آنجا بود،كردم شكر يزدان
چو پير گوژپشت ⁴آسيا گرد ز كج گردى رخ خود را نهان كرد
سيه زنگىِ شبْ گيسوىْ بگشود دهان از خنده بست و روى بنمود

[قم]

شدم محمل نشين مانند كوكب نمودم طى چار فرسخ در آن شب