28 به ديگر سخن، امامت در نزد اهل سنّت به معناى سياست است؛ آن‌هم سياستى كه در عمل از ديانت جداست. لذا مى‌بينيم كه بر خلاف شيعه، اهل سنّت پيروى از هر امامى را هر چند ستمكار باشد واجب مى‌شمارند، و براى چگونگى دست‌يابى او به حكومت و چگونگى حكم‌رانى‌اش اهمّيت چندانى قائل نيستند. در حالى كه شيعه امامت را در سه محور مورد ارزيابى قرار مى‌دهد: علم امام، عصمت او و انتصاب‌اش توسّط پيامبر(ص). اين محورهاى سه‌گانه عناصر ذاتى و پايه‌هاى استوار انديشۀ شيعى را تشكيل مى‌دهند. از اين رو، ما مبانى و مهم‌ترين وجوه افتراق مذهب شيعه را با نظر به اين سه محور
الف: علم
ب: عصمت
ج: نصب امام، بررسى مى‌كنيم: