٣٢در قرن چهارم هجرى، تنوخيان از شام به مصر هجرت كرده و در آنجا ساكن شده‌اند و احياناً به مقامات عالى حكومتى رسيده و به ثروت و مكنت فراوان دست يافته‌اند.
همزمان با آغاز بر تخت نشستن الحاكم بامراللّٰه، تنوخيان به آيين او درآمدند وعضو حزب مخصوص او شدند وبا تمام نيروازبرنامه و سياست اودفاع كردند. در اين موقعيّت بود كه الحاكم، اراده كرد كه شؤون تنوخيان شام را به يكى از پيروان خود به نام محمد بن اسماعيل درزى واگذارَد، از اين زمان اسم تنوخيان به مناسبت اسم حاكمشان به درزى تبديل شد.
گروه‌هايى از مسلمانان ساكن شام مذهب دروزى را از سال ۴٠٨ ه . ق. پذيرفتند. آموزش مذهبى دروزيان با انتشار رساله‌هايى توسط حمزة بن على ملقّب به «هادى مستجيبين» كه طى آن‌ها به مذهب جديد دعوت مى‌شد و خليفۀ فاطمى هم تأييد مى‌كرد، صورت مى‌گرفت.
بنابراين، دعوت مذهبى دروز در سرزمين شام، فلسطين و لبنان، زمينه‌اى مساعد به دست آورد. اميران تنوخى از اين مذهب حمايت مى‌كردند و آن را در ميان عشاير ساكن در غرب بيروت، جبل صيدا و جبل شوف و وادى تيم در بقاع، رواج مى‌دادند. بعد، ميان محمد بن اسماعيل درزى و تنوخيان درگيرى‌هايى رخ داد كه سرانجام، تنوخيان، والى منصوب از سوى خليفۀ فاطمى را به قتل رساندند و اندكى پس از آغاز جدال مذهبى، حاكم بامراللّٰه و حمزة بن على درگذشتند. پس از آن دروزيان به مدت شش سال و چند ماه، شديداً تحت فشار قرار گرفتند و در نتيجه به دنبال درگيرى‌هاى سال ۴٣۶ق - در عهد يكى از رهبران اين مذهب به نام بهاءالدين - دعوت به مذهب دروز، به حركت پنهان و
