33زيرزمينى تبديل شد.
پس از انقراض حكومت فاطميان مصر، باقيماندۀ تنوخيان به كوه‌هاى لبنان نزد خويشاوندان قديم خويش آمدند و به جمع اميران بنى معن پيوستند و سكونت در كوه‌هاى شوف را برگزيدند. در اين زمان بود كه تنوخيان و به عبارتى ديگر دروزيان، بار ديگر صاحبان عزّت، شوكت، قدرت، و مكنت شده و در عصر نورالدين شهيد و در زمان هلاكو به عالى‌ترين منصب‌ها و مقام‌هاى اجتماعى و دولتى رسيدند.
هنگامى كه سلطان سليم خان، شام را فتح كرد، مير فخرالدين معن، نخستين رئيس دروز در آن وقت را به تلافى مساعدت‌هايى كه به وى كرده بود، به حكومت ولايات منطقۀ صيدا - كه از غزّه تا لاذقيّه امتداد داشت - گماشت. از اين زمان قدرت و حكمروايى از تنوخيان به آل معن انتقال يافت و به همين سبب جبل لبنان را جبل معن نيز نامند.
اغلب دروزيان، در جبل لبنان و حوران ساكنند و اندكى هم در صفد، عكا، مرجعيون، دمشق و منطقۀ حلب سكونت دارند. ليكن اوضاع اجتماعى آنها با اختلاف مناطق محل سكونتشان، كاملاً متفاوت مى‌باشد.
دروزيان به مهمان‌نوازى، ساده زيستى و پرهيز از تجمّل و رفاه‌طلبى معروفند، همچنان‌كه به سرسختى و صلابت در اخلاق، داشتن منطق و بيان نيكو شهرت دارند. امروزه اجتناب از اسراف و رعايت اصول بهداشت و تندرستى، بيش از آنكه عادت و طبيعت ثانوى آنان باشد، يك وظيفۀ دينى و مذهبى براى ايشان تلقّى مى‌شود.