80دربارۀ حوادثِ تلخى كه بر آنان گذشته بود، سخن‌ها گفت، سپس به سوى مدينه رهسپار شدند. 1
«دِعبل»، احياگر آل‌رسول
«دعبل خزاعى»، شاعر متعهد شيعه كه در زمان امام‌رضا(ع) مى‌زيست، هنر خويش را در راه احياى حق آل‌محمد، و ذكر و ياد شهداى عترت پيامبر و بيان فضايل «اهل‌بيت» قرار داده بود و نزد ائمۀ شيعه، منزلتى داشت.
روزى در «مرو»، به حضور حضرت‌رضا(ع) رسيد و عرض كرد: اى فرزند پيامبر! دربارۀ شما قصيده‌اى سروده‌ام و عهد كرده‌ام كه قبل از شما آن را براى كسى نخوانم. حضرت اجازه فرمود تا دعبل شعرش را بخواند و او هم خواند.
قصيدۀ بلند و بالاى دعبل، كه به «قصيدۀ تائيّه» يا «مدارس آيات» معروف است، از پرمحتواترين قصايدى است كه در بيان حق و فضايل اين دودمان پاك و يادآورى از «شهداى آل‌محمد» مى‌باشد.
در اين قصيده، كه يكصد و بيست و يك بيت است، در فضايل سرشار از معنويت و خاطره‌هاى پر سوز و گداز، جريان خاندان پيامبر را از آغاز، همراه شهادت‌ها و رنج‌ها بيان مى‌كند. از خانه‌ها و مدارس و منازلى ياد مى‌كند، كه - به‌خاطر ستم‌هاى امويان و عباسيان - متروك و خالى مانده است. خانه‌ها و مراكزى در خيف، منا، مسجدالحرام، عرفات، جمرات كه پايگاه وحى بوده است، ديارى كه براى آل‌رسول‌الله، اميرالمؤمنين، حسن و حسين، جعفر و عبدالله و فضل، حمزه و امام‌سجاد... بوده است. منازل پاكى و طهارت و نماز و تقوا و نيكى كه در جاىْ‌جاىِ آن سرزمين‌ها داير بوده است و سرگذشتِ شهادت‌ها، ستم‌ها، خون‌ها.
و در جايى از قصيده، خطاب به مادر امامان، حضرت‌زهرا(عليها السلام) مى‌گويد.