357يا «رَزَقَنِى العَوْدَ ثُمَّ العَوْدَ ثُمّ العَوْدَ مَا ابْقانِى رَبِّى» و... كه همه حاكى از اين درخواست است كه آخرين نوبت زيارت نباشد، باز هم قسمت شود، آخرين سلام نباشد، برگشت همراه با سلامتى و بهره و فضل و كاميابى و رضامندى باشد. ¹

زائرى كه با چشم اشكبار و قلبى لرزان، از جوار حرم محبوب‌هاى خود به شهر و وطن خويش بر مى‌گردد، تنِ خود را باز مى‌گرداند، ولى دلش آنجا جا مى‌ماند، تا بار ديگر توفيق تشرف حاصل شود. «من رفتم و هواى تو از دل نمى‌رود».

ديده از ديدار خوبان برگرفتن مشكل است

اميد است آشنايى با ادب و آداب زيارت، چه ظاهرى و چه باطنى، چه قلبى و چه قالبى، ما را در بهره‌ورى بيشتر از چشمه‌سار زلال زيارت موفق‌تر و كامياب‌تر سازد.