217كربلا، قبله‌گاه حق
قبلۀ اهل حقيقت، كربلاست
كدام شهيد است كه اين همه زائر، در طول تاريخ داشته باشد؟ كدام مرد است كه در راه زيارتش، عاشقانه اين همه فداكارى و ايثار و نثار جان و بذل مال، و تحمّل رنج و زحمت مى‌شود؟
كدام بارگاه است كه اين همه عاشق دارد؟
كدام شهادت است كه تا اين حدّ، موج‌آفرين و حركت‌زا و بيدارگر و حيات‌بخش است؟
كدام كشته شدن است كه اين همه، به احياى دين كمك كرده است؟
كدام مرگ است، كه تا اين اندازه، سرشار از زندگى و جاودانگى است؟
و... بالأخره، كدام كشتۀ به خون غلتيده است كه اين همه سوگوار دارد، و همه، هميشه، در همه‌جا داغدار عزاى اويند و از صدفِ ديدگان، دُرّ اشك، نثارش مى‌كنند؟
راز اين موج‌آفرينى چيست؟ و فلسفۀ بقاى جاودانه و جوشش هموارۀ آن خون پاك، كه بر «كربلا» ريخت، كدام است؟ بى‌شك، كار شگفت و كربلايىِ «حسين بن على» در عاشورا، با همۀ ابعادش، اصلى‌ترين عاملِ اين حيات جاويد و حكومت بر دل‌ها و تسخير زمان‌ها و مكان‌هاست.
در يك كلمه، «فداكارى»، با همۀ عمق و وسعت و زيبايى كه در اين واژه مى‌گنجد، آن هم با انگيزه‌اى الهى، نشأت گرفته از عشق به خدا و دين، عامل اصلى است.
پاكبازتر از حسين(ع) كيست؟ و «عاشورا»ى او، از چه چيزى جز «عشق به خدا» مى‌تواند برآيد؟!...