216بايد خود را داغديده و عزادار و غمگين بداند و بنماياند. سفر كربلا، سفر تفريح و تفرّج نيست. زيارت حسين، اردوى تفريحى و پيك‌نيك نيست. از اين‌رو، گاهى امامان مى‌ديدند كه گروه‌هاى زائر، همراه خود، وسايل پخت و پز و كباب و بزغاله و حلوا و فرنى و سفره‌هاى رنگين مى‌برند، بر مى‌آشفتند و اعتراض مى‌كردند كه: آيا شما سر خاك پدرتان هم اينگونه مى‌رويد؟!
وقتى به امام‌صادق خبر مى‌رسد كه جماعتى از زوار حسين، زاد راه و رهتوشه‌هاى خوب و معطر بر مى‌دارند، مى‌فرمايد:
اگر اينان قبر پدران يا مادران يا دوستان خويش را زيارت كنند، هرگز چنين نمى‌كنند.
«لَوْ أَتيتُم قُبورَ آبائكم وَأُمّهاتِكم لم تفعلوا ذلك»
راوى مى‌پرسد: پس چه بخوريم؟ حضرت پاسخ مى‌دهد: نان و شير.
در روايتى هم به نقل «مفضّل بن عمر» امام‌صادق(ع) مى‌فرمايد: زيارت كنيد، بهتر از زيارت نكردن است، زيارت نكردن، بهتر از زيارت كردن است!...
راوى كه تعجب مى‌كند، امام، ادامه مى‌دهد: به‌خدا قسم، هر يك از شما كه سر قبر پدرش مى‌رود، افسرده و غمگين مى‌رود، ولى به زيارتِ حسين، با سفره‌ها و رهتوشه‌ها مى‌رويد!... هرگز نبايد چنين كنيد، تا اين كه قبر حسين را، غبارآلود و ژوليده زيارت كنيد. 1 در اين‌صورت است كه «كرب» و «بلا» را در زيارت «كربلا»، مى‌توان تجسّم بخشيد و كربلا را با ترسيم چهرۀ مظلومانه‌اش، زيارت كرد.
بدين‌گونه است كه سمبل مظلوميت اهل‌بيت را مى‌توان حفظ كرد و كربلا را همواره زنده و سازنده نگه داشت، حتى با تحمّل هزينه‌ها و خرج‌ها و شدايد و رنج‌ها، خداوند هم تضمين كرده است كه آنچه در اين راه، خرج شود جبران كند. 2