210چه اراده كرديد؟
مىگويند: زيارت ما، بهخاطر محبت به پيامبر و على و فاطمه بود.
به آنان گفته مىشود: اينك، اين محمد و على و فاطمه و حسن و حسين! پس به آنان بپيونديد. شما در درجات آنان هستيد. به پرچم پيامبر ملحق شويد.
آنگاه، آنان، در سايهسار لواى خاصّى كه در دست على بن ابىطالب است قرار مىگيرند تا وارد بهشت گردند. 1
محبت، انسان را در دنيا به اين دودمان، پيوند مىدهد. زيارت محبتآميز هم، در نهايت، انسان را در آخرت، به خاندان رسالت پيوند مىدهد. آشنايى انسانها در اين دنيا با دستگاه ولايت و خاندان پيامبر عامل جذب به اين «عروة الوثقى» است كه در آن دنيا هم «حبل المتين» نجات و سعادت خواهد شد.
از امامصادق(ع) روايت شده است كه:
خواستار سكونت در بهشت، بايد زيارتِ «مظلوم» را رها نكند.
مىپرسند: مظلوم كيست؟
مىفرمايد: حسين است. هركس با شوق به او و محبت به رسولالله و فاطمه و على، او را زيارت كند، بر سفرههاى بهشتى، مهمانِ اهلبيت خواهد بود. 2
تأكيدى كه امام، روى عنصر «مظلوميت» در زيارت سيدالشهدا دارد، جاى دقت و تأمل است و انگيزۀ حمايت از مظلوم و احياى ياد او و سپاس از فداكارى انسانى والا در برابر ظالمان را بيان مىكند.
ائمه، درصدد تشويق مردم به زيارتند. يعنى ايجاد شوق و رغبت و انگيزه و علاقه، و اين اشتياق، در صورتى فراهم مىآيد كه آثار يك عمل و نتايج يك اقدام، براى شخص، روشن باشد.
در زيارت كربلا، چه پاداشى مىتواند بزرگتر از «بهشت» باشد؟ و چه انگيزهاى قوىتر از «مرضىّ حق» بودن و خشنودى رسولخدا را جذب كردن؟ و چه نتيجهاى بالاتر از پيوند با اهلبيت، در دنيا و آخرت؟