211
رمز اين همه تأكيد
علاوه بر پاداش زيادتر و تأكيد بيشتر نسبت به زيارت قبر حسين بن على(ع)، از نظر مناسبتهاى زمانى هم آن فوقالعادگى، كاملاً محسوس است.
همانگونه كه شيعيان آن حضرت، در هر مناسبت و مجلس و محفلى - حتى مراسم شادى و جشن هم - از حسين ياد مىكنند و ياد او را نمكِ هر مجلس مىدانند، ائمه هم نسبت به زيارت او - از دور يا نزديك - اينگونه اصرار و تأكيد داشتهاند.
در روايات مربوط به زيارت هم، در هر فرصت و مناسبتى، در تمام ايام و فصول سال، در همۀ حالات سفر و حضر، غم و شادى، اعياد و وفيات، شبهاى قدر، مبعث، فطر، نيمۀ شعبان، غدير، عاشورا و... دستور به زيارت حسين بن على(ع) دادهاند و بيش از همۀ ائمه و حتى رسولخدا، به زيارت سيد الشهدا تأكيد شده است.
اينها براى چيست؟ مىتوان گفت براى اين است كه، عاشوراى حسين و حادثۀ كربلا، «سمبل» است. همچنان كه مخالفت و دشمنى دشمنان هم، بيش از همه، با نام و ياد و مزار مظلوم كربلا بوده است چرا كه كربلا در نظرشان سمبل مقاومت بوده است.
تبلور درخشان خطّ ائمه، در حركتِ عاشورا بود و كينهتوزى شديد دشمنان حق و اهلبيت هم، در مخالفت با آن حضرت، و اثرات شهادتش انجام مىگرفت. حتى سالها بعد از نابودى امويان هم، بخش عظيمى از جامعه، همچنان دچار ضايعات و عوارض و آثار سوء تبليغات و تعليمات مسمومى بود كه در آن دورۀ خفقان و در آن «هزار ماه سياه» ايجاد شده بود.
تشويق مؤكّد به زيارت كربلا، در جهت خنثى كردن و محو نمودن هرچه بيشتر آن ضايعات و سموم بود. كربلا، از يكسو، سمبل مظلوميت آن پيشوايان عدل بود، و از سويى، مظهر دفاعِبزرگ آلعلى و عترت پيامبر، از اسلام و قرآن، حتى به قيمت جانهاى عزيز و گرانقدر و قتلعامهاى شگفت و هولناك.
توجه و روىآوردن به مزار سيدالشهدا، در واقع تكرار و يادآورى همهروزه و هموارۀ حق و مظلوميت و تكليف و تعهد بود، تا دلها به آن جهت و آنسو، تمايل پيدا