37ولى توجه داشته باش كه آمدنت را جدّى و به نحو حقيقت اعلام كنى، كه به تلبيه‌ات توجه كنند و آمدنت را بپذيرند.
آنجا جاى پرهيزكاران و پاكان است. آنجا جاى پذيرش هر كسى نيست. آنجا ايمان و اخلاص و توبه و انابه و عهد و پيمان به حقيقت، وسيلۀ قبولاندن انسان به درگاه حضرت يار است.
لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ، آمدنت را در لباس آشنايى و آشتى خبر مى‌دهد. هجرتت را از تمام مفاسد و معايب و آلودگيها و زشتى‌ها اشعار مى‌دارد. آيا همين است؟
لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ...؛ يعنى نهادم را از تنگناى ظلم و ستم و سركشى به جهان نور و عدالت و خيرخواهى انتقال مى‌دهم.
در حال گفتن اين جملات، انسان بايد در درون خود به معانى متعددى از: پاكى، قدس، خضوع، خلوص، خوف و خشيت و اجابت دعوت مولاى خود توجه پيدا كند.
برخويش مسلم بدارد كه به يكتايى او معترف است و او را در مالكيت و ربوبيّت و قدرت و فضل و بخشايش و تدبير يگانه مى‌داند.
لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ، آرى اى محبوب من، اى مالك و