38خالق من، اى معشوق من، ندايت را قبول كردم. من در آستان مقدّست ايستاده‌ام، به فرمانت گوش مى‌دهم. به فرمانبردارى از دستوراتت شتابانم. پيمان تو را بدون ترديد و تغييرى نگاه مى‌دارم؛ أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يٰا بَنِي آدَمَ أَنْ لاٰ تَعْبُدُوا الشَّيْطٰانَ .... ¹

لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ: اى مولاى من، تو يكتا و بى‌همتايى.

كسى هستى كه همگان بايد ندايت را اجابت كنند و دعوتت را بپذيرند. نهاد همه متوجه حضرت تو است. صاحب و مُعطى نعمت‌هاى بى‌شمارى. مالك آنچنان عزّتى هستى كه خوارى به حريمش راه ندارد. نيرويى هستى كه نقصان نمى‌پذيرى. نفوذت به همه جا رسيده. خدايى جز تو وجود ندارد.

آرى اى مولاى من، ندايت را مى‌پذيرم. دعوتت را با جان و دل قبول مى‌كنم. ستايش و نعمت براى تو است و آقايى و بى‌همتايى در خور شأن تو است.

اين است رمز تلبيه و سرّ لبيك كه با اين شعار الهى، وحدت و يگانگى پرستندگان خداى يگانه اعلام مى‌شود.

تلبيه گويان در عرصه‌گاه ميقات، خود را به آسمان