100 فَإِذٰا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفٰاتٍ فَاذْكُرُوا اللّٰهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرٰامِ وَ اذْكُرُوهُ كَمٰا هَدٰاكُمْ وَ إِنْ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضّٰالِّينَ ¹

توجه به خداوند و توجه به هدايت او، و توجه به گمراهى خود قبل از هدايت، همه و همه لازم و شعور برانگيز و علت ورود به عرصۀ نورانيت و صفا و پاكى جان است.

به علّت اين كه زائر در مشعر الحرام با يك اذان و دو اقامه بين نماز مغرب و عشا جمع مى‌كند تا بقيۀ فرصتش را براى ياد خدا و ياد هدايت او و ياد گمراهى خويش قرار دهد و اين كه حضرت حق چه عنايت خاصى به او نموده و چه لطفى در حق او مبذول داشته و از چه چاه خطرناكى او را بيرون آورده و در چه جايگاه عظيمى قرار داده، آن وادى پاك و محلّ مبارك را مزدلفه مى‌گويند. ²2 - «عرفات» سرزمينى خارج از حرم و «مشعر» عرصه‌گاهى داخل در حرم امن الهى است.

زائر در سرزمين عرفات با دعا و ندبه، گريه و زارى،