17«مدل» سنجيدن است. چرا كه ائمه و اولياى خدا، ملاك و معيارند. ايستادن در برابر آينه‌هاى فضيلت نما، «رذيلت»ها را خود به خود مى‌نماياند و قرار گرفتن در مقابل آينه‌هاى كمال، «نقص»ها را نشان مى‌دهد.
زائر، وقتى در برابر يك حجت خدا و امام معصوم و پيشواى شهيد قرار مى‌گيرد و در مزار رهبران دين، با شناخت و بصيرت، حضور مى‌يابد و مى‌داند كه آنان، كمالِ مجسم و فضيلتِ متبلورند و آنان را به عنوان جلوه‌اى از نور خدا و چشمه‌اى از فيض ربّ و تبلورى از ايمان و اخلاص و عبوديت مى‌شناسد، عظمت آنان را دريافته، متوجه نقصها و ضعفهاى خود مى‌شود.
پاكى آنان، زائر را به آلودگيهايش آشنا مى‌سازد.
روحانيت آنان، زائر را به ماديت و دنيا گرايى‌اش واقف مى‌كند.
اينجاست كه «زيارت»، كلاس براى خودشناسى و «خودسازى» مى‌گردد و... زائر، شاگردى در اين مكتب، و استادانش، «اولياء اللّٰه». ومكانش، «زيارتگاهها»...