22 تَحَنَّنَ اللّٰهُ عَلَيْهِ. ¹

بلكه خداوند به دل‌ها و (نيّت‌ها)ى شما نگاه مى‌كند، پس هر كسى داراى قلبى صالح و سالم و نيّتى پاك باشد، خدا به او نظر رحمت و شفقت مى‌نمايد. و عمل او را مورد عنايت قرار مى‌دهد.

بارى، اين جهت مهم كه، مغز و هستۀ عبادت «خلوص نيّت» و روح اطاعت و بندگى و تقرّب به ذات مقدّس پروردگار عالم كه موجب قبولى عمل از ناحيۀ حضرت حق بايد باشد، هرگز نبايد مورد غفلت قرار گيرد، و يا مظاهر مادّى و هوس‌هاى پست دنيايى آن را تحت‌الشعاع قرار دهد، بلكه براى جلب رضايت خالق خويش، پيوسته او را حاضر و ناظر و مراقب اعمال خويش بداند و بر غنىٰ و پويايى و صحّت و كمال آن بيفزايد، زيرا حضرت امام على عليه السلام فرموده است: إِنَّ اللّٰهَ سُبْحانَهُ عِنْدَ إضْمارِ كُلِ‌ّ مُضْمِرٍ، وَقَوْلِ كُلِ‌ّ قائلٍ، وَعَمَلِ كُلِ‌ّ عامِلٍ. ²

به راستى، خداوند سبحان، نزد نيّت و قصد هر صاحب نيّتى، و گفتار هر گوينده‌اى، و عمل هر عمل‌كننده‌اى، حاضر و ناظر است.

آرى، با توجّه به ضرورت چنين مسئوليت حسّاس و سنگينى است كه امام صادق عليه السلام فرموده است: هرگاه براى انجام حج تصميم گرفتى، نيّت خود را براى خداوند متعال خالص گردان، و هر چيزى كه تو را به خود مشغول مى‌كند و حجاب و مانع ارتباط تو با خدا مى‌گردد، از خويش دور كن، و در همۀ حركات و سكنات خود را به خدا واگذار كن... ³