139كه تصريح بر دورى از خصوص فرج به مفهوم تشويق بر وطى در دبر است، بگذريم كه تشويق بدان نيز صحيح نيست مگر آنكه در شريعت مقدّس، مستحب باشد كه اين را نيز هيچ كس نگفته است.
نويسنده مى‌گويد: خداوند پس از آن روشن مى‌كند كه مرد با كجاى زنش نزديكى كند و مى‌فرمايد: «فَإِذٰا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللّٰهُ » 1، وخداى تنها به مباشرت از فرج فرموده، آنجا كه مى‌گويد:
«نِسٰاؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ فَأْتُوا حَرْثَكُمْ أَنّٰى شِئْتُمْ » ، و «حرث» آنجايى است كه نوزاد از آن پديد مى‌آيد.
پاسخ به نويسنده چنين است كه مباشرت با همسر از آنجاى كه خدا مى‌فرمايد، يا در مكان «حرث» كه همان فرج است، دلالت بر حرمت ديگر اعضاى زن ندارد. پس امر به يك كار دلالت بر نهىِ جز آن ندارد و علماى اصول اين نكته را بيان كرده‌اند.
وطى در دبر نيز چنين است و در اين دو آيۀ مباركه دلالتى در نهى آن ديده نمى‌شود و اين بر هر كس كه اندك درنگى كند روشن و آشكار است.
به علاوه آنكه ميان مفسّران پيرامون اين آيه: «أَنّٰى شِئْتُمْ » سخنان گوناگون ديده مى‌شود. گروهى معتقدند مقصود از آن اين است كه:«هر گونه بخواهيد»؛ يعنى با زنان خود هر گونه كه خواستيد مباشرت كنيد خواه پشت به شما داشته باشند يا از جلو يا دراز كشيده يا ايستاده يا نيم