138حرام است محلّ خونريزى است و همۀ مفاهيم اخبار بر آن اتفاق دارند و هيچ ناهمگونى در ميان نيست» (الجامع لاحكام القرآن ، ج 3، ص 86 و 87).
بدين ترتيب روشن مى‌شود كه مقصود از دورى گزيدن از زنان، جماع با آنهاست، ولى حرمت كاميابيهاى ديگر در آيه ديده نمى‌شود و بلكه احاديث صحيح اهل‌سنّت نيز بر حليّت آن دلالت دارند. 1اگر به فتاوى علماى اهل‌سنّت در اين مسأله بنگريم آن را دربردارندۀ تفصيل و توضيح مى‌يابيم.
مالك بن مغول مى‌گويد: «مردى از عطاء دربارۀ زنان حائض پرسيد. او پاسخ داد: در هر جايى كه خون ديده نشود اشكالى ندارد» (همان ، ج 1، ص 256).
شعبى مى‌گويد: «اگر زن [حائض ] بر فرج خود پارچه‌اى پيچيد مرد مى‌تواند با او مباشرت كند» (مصنف ابن ابى شيبه ، ج 3، ص 524).
اگر سخن ما روشن شد كه مقصود از كناره‌گيرى از زنان، جماع از فرج ايشان است روشن مى‌شود كه ديگر كاميابيها رواست، چنان‌كه عموم فقها بر اين اعتقادند.
امّا مسأله وطى در دُبر از آنجا كه نزد ما كراهت شديد دارد و جز مردم فرومايه بدان نمى‌پردازند و نزد پاره‌اى از علماى اهل‌سنّت رواست، ديگر وجهى براى امر بدان نمى‌مانَد، و مفهومى نخواهد داشت