41همانطورى كه از ديدار يكى از آن دو به شما ضررى نمى‌رسد. چون روز قيامت فرا رسد، از جانب خداوند اعلام مى‌شود كه هرگروهى معبود خود را تبعيت كند. پس افرادى كه غير از خالق يگانه (بت‌ها) را پرستش كرده‌اند، همگى در آتش پرتاب مى‌شوند.
به‌طوريكه به جز افرادى كه خداوند يگانه را پرستش كرده‌اند فرد ديگرى، خوب يا بد، در خارج جهنم باقى نماند. در آن حال، خالق عالميان به صورت خاصى كه بشر مى‌تواند او را ببيند مى‌آيد، و مى‌فرمايد: من خالق شما هستم. مؤمنين مى‌گويند: اگر تو خدا باشى، پناه به خدا مى‌بريم! ما گروهى نيستيم كه غير از خالق يكتا را عبادت كرده باشيم. خداوند در جواب مى‌گويد: آيا بين شما و خداوند نشانه‌اى است كه با آن نشانه، خدا را بينيد و بشناسيد؟ جواب دهند: آرى، پس خداوند ساق پاى خود را باز مى‌كند (يعنى پاى خود را عريان نشان دهد) آنگاه مؤمنين سر خود را بالا نموده و خداوند را در همان صورتى كه نخستين بار ديده‌اند مى‌بينند. پس مى‌فرمايد: من خداى شما هستم. آن‌ها هم اقرار كنند كه تو خداى ما هستى 1». اصلا در اين كتاب بابى (فصلى) تحت عنوان «اثبات رؤيت خداى متعال» وجود دارد. در صورتى كه قرآن مجيد، رؤيت پروردگار را صريحاً نفى نموده و در قرآن مجيد مى‌فرمايد: لاٰ تُدْرِكُهُ الْأَبْصٰارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصٰارَ وَ هُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ ؛ «هيچ چشمى او را درك نمى‌كند و او همه ديدگان را مشاهده مى‌كند.
او لطيف و نامرئى و به همه چيز آگاه است 2». وقتى حضرت موسى عليه السلام بر حسب فشار بنى‌اسراييل به هنگام مناجات، تقاضاى رؤيت پروردگار را نمود رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ ؛