1) .كافى است كمى به گذشته‌ى نه چندان دور خود نظر افكنيم. به حوادث پس از پيروزى انقلاب اسلامى ايران، چگونه ايادى توطئه با حمايت دشمنان خارجى كوشيدند جنگ‌هاى مذهبى و طايفه‌اى را در جاى جاى كشور به راه اندازند، غائله‌ى خلق كرد و عرب و تركمن و بلوچ در كردستان و خوزستان و گنبد كاووس و بلوچستان نمونه‌هايى بود كه تحريك عواطف مذهبى در آن بسيار نقش داشت و در جريان جنگ ايران و عراق تبليغات گسترده‌ى رژيم صدام و كشورهاى حامى او در منطقه شديداً كوشيد آن را به صورت جنگ شيعه و سنى بنماياند و احساسات جهان سنت را عليه شيعه بر انگيزاند. همچنانكه كوشيد انقلاب ايران را يك انقلاب شيعى قلمداد كند. درست در همين مقطع زمانى است كه مراكز سنى متعصب و سلفى‌هاى عربستان بى‌سابقه‌ترين ژست تهاجمى را عليه تشيع به خود گرفتند و به نحو عجيبى قلم‌ها و زبان‌ها عليه عقايد و آراى شيعه به كار افتاد و نعره‌هاى طايفه‌گرى به طور، بى‌سابقه سر داده شد و به عنوان مثالى ديگر بايد به حكومت افراطى و فرقه‌گراى طالبان در افغانستان اشاره كرد كه در طى چند سال حكومت خود منشأ جنگ‌ها و كشتارها و ويران‌گرى‌هايى شد كه تحت پوشش انگيزه‌هاى مذهبى و فرقه‌اى صورت مى‌گرفت و اقارير برخى از دولتمردان آمريكايى پس از سقوط طالبان مبنى بر اينكه اراده‌ى سياسى دولت آمريكا در روى كار آمدن و تجهيز اين گروه بسيار مؤثر بوده است واقعاً عبرت‌آموز است. در شروع اشغال كشور عراق در طى ماههاى اخير هم دغدغه‌ى رويارويى شيعه و اهل سنت دلهايى را آزار مى‌داد كه خوشبختانه با فهم و درك و درايت بالاى علما، نخبگان و عموم مردم مسلمان شيعه وسنى اين كشور تا كنون چنين چيزى بوقوع نپيوست و اين بشارتى است بر اين واقعيت كه سطح شعور و آگاهى مردم مسلمان به نحو بى‌سابقه‌اى بالا رفته است. آنان با عبرت اندوختن از تجارب گذشته‌ى تاريخ ديگر نمى‌خواهند وقايع تلخ فتنه‌ها و جنگ‌هاى مذهبى را تجربه‌ى مكرر كنند و بدرستى فهميده‌اند كه احساسات و غيرت مذهبى نه در جهت تفرقه و پراكندگى بلكه بايد در راستاى تحكيم همبستگى ملى و اسلامى بكار افتد.