1) .به طور مثال علامه محمد حسين طباطبايى مؤلف المزيان معتقد بود: «عوامل جدايى تا مى‌توانستند دوطائفه‌ى بزرگ اسلامى (شيعه و سنى) را از هم جدا نمودند ولى بايد همواره متذكر اين حقيقت بود كه اختلاف دو طائفه در فروع است و در اصول دين باهم اختلافى ندارند. حتى در فروع ضروريه دين مانندنماز، روزه، حج، جهاد و غيره آنها متفق اند و همگى قرآن و كعبه را يكى مى‌دانند.» (طباطبايى، محمد حسين، اسلام و انسان معاصر، ص 212، 213، مؤسسة انتشارات رسالت، قم) و به عقيده‌ى محمد حسين ال كاشف الغطاء:«بزرگترين و تنهاترين فرق اساسى بين دو دسته شيعه و سنى قضيه امامت است كه اين دو دسته را در دو طرف خط قرار داده‌است و با اين دورى فاحشى كه بين اين دو دسته وجود دارد باز هيچ شيعه‌اى را نمى‌يابيد كه بگويد هر كس به امامت معتقد نباشد مسلمان نيست يا هيچ سنى را نمى‌يابيد كه بگويد هر آنكه به امامت قائل باشد از اسلام خارج است» (همبستگى مذاهب اسلامى: 95). علامه عبدالحسين امينى كه در موسوعه الغدير خود روش انتقادى و استدلالى را در برخورد با آراى اهل سنت دنبال كرده و حملات سختى را انجام مى‌دهد، گاه ايمان و باور خود به مبادى تقريب را آشكار مى‌كند از جمله آنجا كه گويد: «ما مؤلفان و نويسندگان در اقطار و اكناف جهان اسلام با همه‌ى اختلافاتى كه در اصول و فروع با يكديگر داريم يك قدر مشترك داريم و آن ايمان به خدا و پيامبر او است. در كالبد همه‌ى ما يك روح و يك عاطفه حكمفرما است و آن روح اسلام و كلمه‌ى اخلاص است.» عبدالحسين امينى- الغدير فى الكتاب و السنة و الأدب ج3، مقدمه، دارالكتب الاسلامية.